Της ΤΩΝΙΑΣ ΣΤΑΥΡΙΝΟΥ
Αυτό που χτίζεται αργά και σταθερά τα τελευταία χρόνια έχει αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο με τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.
Καλή ή κακή η συμφωνία των Πρεσπών, έχει υπογραφεί από την Κυβέρνηση χωρίς τη συγκατάθεση του ελληνικού λαού. Κι αυτό είναι μια σημαντική ιστορική πραγματικότητα, την οποία ως Κύπριοι με ένα σοβαρό δίλημμα για το μέλλον ενώπιόν μας, ίσως δεν πρέπει να καταπιούμε τόσο χαλαρά όσο τις ροζ καραμέλες που μας δίνουν οι ηγεσίες.
- Στην περίπτωση της Μακεδονίας, είδαμε κάθε άνθρωπο που στήριξε την απαίτηση για δημοψήφισμα να «εκτελείται» με όπλο όχι τα επιχειρήματα αλλά τον αφορισμό: οι ψεκασμένοι, οι μακεδονομάχοι, οι τουρκοφάγοι, οι Ελληνάρες, οι ορθόδοξοι Ταλιμπάν, οι φασίστες, οι σκοταδιστές, τα εθνικά ζόμπι, τα σούργελα, οι θεούσες… Είδαμε να απομονώνονται φαιδρές εικόνες από τα συλλαλητήρια, εξυπηρετώντας μια συγκεκριμένη αφήγηση, με μοναδικό στόχο να εξευτελιστεί και να περιθωριοποιηθεί συλλήβδην η αντίθετη άποψη.
Η πρακτική εφαρμόζεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Κάθε φορά που εκφράζονται διαφωνίες για τον τρόπο που επιλύνονται ή επιχειρείται να επιλυθούν εθνικά θέματα, αναμοχλεύονται οι ίδιες λέξεις, αυτές που θα υποβιβάσουν τη σοβαρότητα αυτού που μιλάει στην κατηγορία του Άδωνη και της κυρίας Λουκά.
- Ο εκχυδαϊσμός κάθε συζήτησης κλείνει βίαια με τον εξευτελισμό του συνομιλητή ώστε να τοποθετηθούν οι θέσεις του σε ένα τσουβάλι με τη Χρυσή Αυγή και το ΕΛΑΜ και αυτός ο τρόπος «επικοινωνίας» είναι ήδη πολύ καλά γνωστός στην Κύπρο.
Αυτό που ξεκίνησε να καλλιεργείται σε μικρές ομαδούλες, σε κάτι κουλτουρέ καφενεδάκια, από απολιτίκ χιπιστεράκια που ανακάλυψαν τη χαρά του «όλα τα φτύνω-πάω και τα πίνω» πλάι σε εντεταλμένους μέντορες, έχει εμπεδωθεί σε κόμματα, σε μέσα ενημέρωσης και ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Καλλιεργώντας το δόγμα της «αφελούς μάζας» που δεν πρέπει κανείς να την εμπιστεύεται με σοβαρές αποφάσεις και χρησιμοποιώντας ως όχημα έναν δήθεν προοδευτισμό, ροκανίζονται αθόρυβα τα ποδάρια βασικών αρχών της δημοκρατίας.
Η αντικατοχική ρητορική επιχειρείται να εξισωθεί με αυτήν που υποστηρίζει ότι η γη είναι επίπεδη. Και όσο περισσότεροι υποκύπτουμε στην απειλή αυτού του μηδενισμού, ο φασισμός που ντύνεται τα γαλανόλευκα θα συνεχίσει να αναπαύεται στην ίδια καρέκλα με έναν άλλο που είναι ντυμένος με ροζ σομόν. Σαν το σάπιο μήλο.